Jeremiah 8
1 Ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, λέγει Κύριος, θέλουσιν ἐκρίψει τὰ ὀστᾶ τῶν βασιλέων τοῦ Ἰούδα καὶ τὰ ὀστᾶ τῶν ἀρχόντων αὐτοῦ καὶ τὰ ὀστᾶ τῶν ἱερέων, καὶ τὰ ὀστᾶ τῶν προφητῶν καὶ τὰ ὀστᾶ τῶν κατοίκων τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀπὸ τῶν τάφων αὐτῶν·
2 καὶ θέλουσιν ἁπλώσει αὐτὰ κατέναντι τοῦ ἡλίου καὶ τῆς σελήνης καὶ κατέναντι πάσης τῆς στρατιᾶς τοῦ οὐρανοῦ, τὰ ὁποῖα ἠγάπησαν καὶ τὰ ὁποῖα ἐλάτρευσαν καὶ ὀπίσω τῶν ὁποίων περιεπάτησαν καὶ τὰ ὁποῖα ἐξεζήτησαν καὶ τὰ ὁποῖα προσεκύνησαν· δὲν θέλουσι συναχθῆ οὐδὲ ταφῆ· θέλουσιν εἶσθαι διὰ κοπρίαν ἐπὶ τοῦ προσώπου τῆς γῆς.
3 Καὶ ὁ θάνατος θέλει εἶσθαι προτιμότερος παρὰ τὴν ζωήν εἰς ἅπαν τὸ ὑπόλοιπον τῶν ἐναπολειφθέντων ἀπὸ ἐκείνης τῆς πονηρᾶς γενεᾶς, ὅσοι ἤθελον μείνει ἐν πᾶσι τοῖς τόποις, ὅπου ἤθελον ἐξώσει αὐτούς, λέγει ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων.
4 Καὶ θέλεις εἰπεῖ πρὸς αὐτούς, Οὕτω λέγει Κύριος· Ἐὰν τις πέσῃ, δὲν σηκόνεται; ἐὰν τις ἐκκλίνῃ, δὲν θέλει ἐπιστρέψει;
5 Διὰ τί ὁ λαὸς οὗτος τῆς Ἱερουσαλήμ ἐστράφη παντοτεινήν στροφήν; προσηλόνονται εἰς τὴν ἀπάτην, ἀρνοῦνται νὰ ἐπιστρέψωσιν.
6 Ἠκροάσθην καὶ ἤκουσα, ἀλλὰ δὲν ἐλάλησαν ἐν εὐθύτητι· δὲν ὑπάρχει οὐδεὶς μετανοῶν ἀπὸ τῆς κακίας αὑτοῦ, λέγων, Τί ἔπραξα; πᾶς τις ἐστράφη εἰς τὴν ὁδὸν αὑτοῦ, ὡς ἵππος ἐφορμῶν εἰς τὴν μάχην.
7 Καὶ αὐτὸς ὁ πελαργὸς ἐν τῷ οὐρανῷ γνωρίζει τοὺς διωρισμένους καιροὺς αὑτοῦ· καὶ ἡ τρυγὼν καὶ ὁ γερανὸς καὶ ἡ χελιδὼν φυλάττουσι τὸν καιρὸν τῆς ἐλεύσεως αὑτῶν· ὁ δὲ λαὸς μου δὲν γνωρίζει τὴν κρίσιν τοῦ Κυρίου.
8 Πῶς λέγετε, Εἴμεθα σοφοί, καὶ ὁ νόμος τοῦ Κυρίου εἶναι μεθ᾿ ἡμῶν; ἰδού, βεβαίως εἰς μάτην ἔγεινε τοῦτο· ὁ κάλαμος τῶν γραμματέων εἶναι ψευδής.
9 Οἱ σοφοὶ κατῃσχύνθησαν, ἐπτοήθησαν καὶ συνελήφθησαν, διότι ἀπέρριψαν τὸν λόγον τοῦ Κυρίου· καὶ ποία σοφία εἶναι ἐν αὐτοῖς;
10 Διὰ τοῦτο θέλω δώσει τὰς γυναῖκας αὐτῶν εἰς ἄλλους, τοὺς ἀγροὺς αὐτῶν εἰς ἐκείνους οἵτινες θέλουσι κληρονομήσει αὐτούς· διότι πᾶς τις ἀπὸ μικροῦ ἕως μεγάλου ἐδόθη εἰς πλεονεξίαν· ἀπὸ προφήτου ἕως ἱερέως, πᾶς τις πράττει ψεῦδος.
11 Διότι ἰάτρευσαν τὸ σύντριμμα τῆς θυγατρὸς τοῦ λαοῦ μου ἐπιπολαίως, λέγοντες, Εἰρήνη, εἰρήνη· καὶ δὲν ὑπάρχει εἰρήνη.
12 Μήπως σχύνθησαν ὅτι ἔπραξαν βδέλυγμα; μάλιστα οὐδόλως δὲν σχύνθησαν οὐδὲ ἠρυθρίασαν· διὰ τοῦτο θέλουσι πέσει μεταξὺ τῶν πιπτόντων· ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐπισκέψεως αὐτῶν θέλουσιν ἀπολεσθῆ, εἶπε Κύριος.
13 Ἐξάπαντος θέλω ἀναλώσει αὐτούς, λέγει Κύριος· δὲν θέλουσιν εἶσθαι σταφυλαὶ ἐν τῇ ἀμπέλῳ οὐδὲ σῦκα ἐν τῇ συκέα καὶ τὸ φύλλον θέλει μαρανθῆ· καὶ τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποῖα ἔδωκα εἰς αὐτούς, θέλουσι φύγει ἀπ᾿ αὐτῶν.
14 Διὰ τί καθήμεθα; συνάχθητε καὶ ἄς εἰσέλθωμεν εἰς τὰς ὀχυρὰς πόλεις καὶ ἄς κατασιωπήσωμεν ἐκεῖ, διότι Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν κατεσιώπησεν ἡμᾶς καὶ ἐπότισεν ἡμᾶς ὕδωρ χολῆς, ἐπειδή ἡμαρτήσαμεν εἰς τὸν Κύριον.
15 Ἐπροσμείναμεν εἰρήνην, ἀλλ᾿ οὐδὲν ἀγαθόν· καιρὸν θεραπείας, ἀλλ᾿ ἰδού, ταραχή.
16 Τὸ φρύαγμα τῶν ἵππων αὐτοῦ ἠκούσθη ἀπὸ Δάν· πᾶσα ἡ γῆ ἐσείσθη ἀπὸ τοῦ ἤχου τοῦ χρεμετισμοῦ τῶν ῥωμαλέων ἵππων αὐτοῦ· διότι ἦλθον καὶ κατέφαγον τὴν γῆν καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς· τὴν πόλιν καὶ τοὺς κατοικοῦντας ἐν αὐτῇ·
17 διότι, ἰδού, ἐγὼ ἐξαποστέλλω πρὸς ἐσᾶς ὄφεις, βασιλίσκους, οἵτινες δὲν θέλουσι γοητεύεσθαι ἀλλὰ θέλουσι σᾶς δαγκάνει, λέγει Κύριος.
18 Ἠθέλησα νὰ παρηγορηθῶ ἀπὸ τῆς λύπης, ἀλλ᾿ ἡ καρδία μου εἶναι ἐκλελυμένη ἐντὸς μου.
19 Ἰδού, φωνή κραυγῆς τῆς θυγατρὸς τοῦ λαοῦ μου ἀπὸ γῆς μακρᾶς. Δὲν εἶναι ὁ Κύριος ἐν Σιών; ὁ βασιλεὺς αὐτῆς δὲν εἶναι ἐν αὐτῇ; Διὰ τί μὲ παρώργισαν μὲ τὰ γλυπτὰ αὐτῶν, μὲ ματαιότητας ξένας;
20 Παρῆλθεν ὁ θερισμός, ἐτελείωσε τὸ θέρος, καὶ ἡμεῖς δὲν ἐσώθημεν.
21 Διὰ τὸ σύντριμμα τῆς θυγατρὸς τοῦ λαοῦ μου ἐπληγώθην, εἶμαι εἰς πένθος, ἔκπληξις μὲ κατέλαβε.
22 Δὲν εἶναι βάλσαμον ἐν Γαλαάδ; δὲν εἶναι ἐκεῖ ἰατρός; διὰ τί λοιπὸν ἡ θυγάτηρ τοῦ λαοῦ μου δὲν ἀνέλαβε τὴν ὑγείαν αὑτῆς;