Isaiah 57
1 Ὁ δίκαιος ἀποθνήσκει καὶ οὐδεὶς βάλλει τοῦτο ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτοῦ· καὶ οἱ ἄνδρες ἐλέους συλλέγονται, χωρὶς νὰ ἐννοῇ τις, ἄν ὁ δίκαιος συλλέγεται ἀπ᾿ ἔμπροσθεν τῆς κακίας.
2 Θέλει εἰσέλθει εἰς εἰρήνην· οἱ περιπατοῦντες ἐν τῇ εὐθύτητι αὑτῶν, θέλουσιν ἀναπαυθῆ ἐν ταῖς κλίναις αὑτῶν.
3 Σεῖς δὲ οἱ υἱοὶ τῆς μαγίσσης, σπέρμα μοιχοῦ καὶ πόρνης, πλησιάσατε ἐδώ.
4 Κατὰ τίνος ἐντρυφᾶτε; κατὰ τίνος ἐπλατύνατε τὸ στόμα, ἐξετείνατε τὴν γλῶσσαν; δὲν εἶσθε τέκνα ἀνομίας, σπέρμα ψεύδους,
5 φλογιζόμενοι μὲ τὰ εἴδωλα ὑπὸ πᾶν δένδρον πράσινον, σφάζοντες τὰ τέκνα ἐν ταῖς φάραγξιν, ὑπὸ τοὺς κρημνοὺς τῶν βράχων;
6 Ἡ μερὶς σου εἶναι μεταξὺ τῶν χαλίκων τῶν χειμάρρων· οὗτοι, οὗτοι εἶναι ἡ κληρονομία σου· καὶ εἰς αὐτοὺς ἐξέχεας σπονδάς, προσέφερες προσφορὰν ἐξ ἀλφίτων· εἰς ταῦτα θέλω εὐαρεστηθῆ;
7 Ἐπὶ ὄρους ὑψηλοῦ καὶ μετεώρου ἔβαλες τὴν κλίνην σου· καὶ ἐκεῖ ἀνέβης διὰ νὰ προσφέρῃς θυσίαν.
8 Καὶ ὀπίσω τῶν θυρῶν καὶ τῶν παραστατῶν ἔστησας τὸ μνημόσυνόν σου· διότι ἐξεσκέπασας σεαυτήν ἀποστατήσασα ἀπ᾿ ἐμοῦ καὶ ἀνέβης· ἐπλάτυνας τὴν κλίνην σου καὶ συνεφώνησας μετ᾿ ἐκείνων· ἠγάπησας τὴν κλίνην αὐτῶν, ἐξέλεξας τοὺς τόπους·
9 ὑπῆγες μάλιστα πρὸς τὸν βασιλέα μὲ χρίσματα καὶ ηὔξησας τὰ ἀρώματά σου καὶ ἀπέστειλας μακρὰν τοὺς πρέσβεις σου καὶ ἐταπείνωσας σεαυτήν μέχρις δου.
10 Ἐκοπίασας εἰς τὸ μάκρος τῆς ὁδοῦ σου· καὶ δὲν εἶπας, εἰς μάτην κοπιάζω· εὕρηκας τὸ ζῆν διὰ τῆς χειρὸς σου· διὰ τοῦτο δὲν ἀπέκαμες.
11 Καὶ τίνα ἐπτοήθης ἤ ἐφοβήθης, ὥστε νὰ ψευσθῇς καὶ νὰ μή μὲ ἐνθυμηθῇς μηδὲ νὰ θέσῃς τοῦτο ἐν τῇ καρδίᾳ σου; δὲν εἶναι, διότι ἐγὼ ἐσιώπησα, μάλιστα πρὸ πολλοῦ, διὰ τοῦτο σὺ δὲν μὲ ἐφοβήθης;
12 Ἐγὼ θέλω ἀπαγγείλει τὴν δικαιοσύνην σου καὶ τὰ ἔργα σου· ὅμως δὲν θέλουσι σὲ φελήσει.
13 Ὅταν ἀναβοήσῃς, ἄς σὲ ἐλευθερώσωσιν οἱ συνηγμένοι σου· ἀλλ᾿ ὁ ἄνεμος θέλει ἀφαρπάσει πάντας αὐτούς· ἡ ματαιότης θέλει λάβει αὐτούς· ὁ ἐλπίζων ὅμως ἐπ᾿ ἐμὲ θέλει κληρονομήσει τὴν γῆν καὶ ἀποκτήσει τὸ ἅγιόν μου ὅρος.
14 Καὶ θέλω εἰπεῖ, Ὑψώσατε, ὑψώσατε, ἑτοιμάσατε τὴν ὁδόν, ἐκβάλετε τὸ πρόσκομμα ἀπὸ τῆς ὁδοῦ τοῦ λαοῦ μου.
15 Διότι οὕτω λέγει ὁ Ὕψιστος καὶ ὁ Ὑπέρτατος, ὁ κατοικῶν τὴν αἰωνιότητα, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα εἶναι Ὁ Ἃγιος· Ἐγὼ κατοικῶ ἐν ὑψηλοῖς καὶ ἐν ἁγίῳ τόπῳ· καὶ μετὰ τοῦ συντετριμμένου τὴν καρδίαν καὶ τοῦ ταπεινοῦ τὸ πνεῦμα, διὰ νὰ ζωοποιῶ τὸ πνεῦμα τῶν ταπεινῶν καὶ νὰ ζωοποιῶ τὴν καρδίαν τῶν συντετριμμένων.
16 Διότι δὲν θέλω δικολογεῖ αἰωνίως οὐδὲ θέλω εἶσθαι πάντοτε ὠργισμένος· ἐπειδή τότε ἤθελον ἐκλείψει ἀπ᾿ ἔμπροσθέν μου τὸ πνεῦμα καὶ αἱ ψυχαὶ τὰς ὁποίας ἔκαμον.
17 Διὰ τὴν ἀνομίαν τῆς αἰσχροκερδείας αὐτοῦ ὠργίσθην καὶ ἐπάταξα αὐτόν· ἔκρυψα τὸ πρόσωπόν μου καὶ ὠργίσθην· ἀλλὰ αὐτὸς ἠκολούθησε πεισματωδῶς τὴν ὁδὸν τῆς καρδίας αὑτοῦ.
18 Εἶδον τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ καὶ θέλω ἰατρεύσει αὐτόν· καὶ θέλω ὁδηγήσει αὐτὸν καὶ δώσει πάλιν παρηγορίας εἰς αὐτὸν καὶ εἰς τοὺς τεθλιμμένους αὐτοῦ.
19 Ἐγὼ δημιουργῶ τὸν καρπὸν τῶν χειλέων· εἰρήνην, εἰρήνην, εἰς τὸν μακρὰν καὶ εἰς τὸν πλησίον, λέγει Κύριος· καὶ θέλω ἰατρεύσει αὐτόν.
20 Οἱ δὲ ἀσεβεῖς εἶναι ὡς ἡ τεταραγμένη θάλασσα, ὅταν δὲν δύναται νὰ ἡσυχάσῃ· καὶ τὰ κύματα αὐτῆς ἐκρίπτουσι καταπάτημα καὶ πηλόν.
21 Εἰρήνη δὲν εἶναι εἰς τοὺς ἀσεβεῖς, λέγει ὁ Θεὸς μου.