Isaiah 44
1 Ἀλλὰ τώρα ἄκουσον, δοῦλέ μου Ἰακώβ, καὶ Ἰσραήλ τὸν ὁποῖον ἐξέλεξα.
2 Οὕτω λέγει Κύριος, ὅστις σὲ ἔκαμε καὶ σὲ ἔπλασεν ἐκ κοιλίας καὶ θέλει σὲ βοηθήσει· Μή φοβοῦ, δοῦλέ μου Ἰακώβ, καὶ σύ, Ἰεσουρούν, τὸν ὁποῖον ἐξέλεξα.
3 Διότι θέλω ἐκχέει ὕδωρ ἐπὶ τὸν διψῶντα καὶ ποταμοὺς ἐπὶ τὴν ξηράν· θέλω ἐκχέει τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τὸ σπέρμα σου καὶ τὴν εὐλογίαν μου ἐπὶ τοὺς ἐκγόνους σου·
4 καὶ θέλουσι βλαστήσει ὡς μεταξὺ χόρτου, ὡς ἰτέαι παρὰ τοὺς ῥύακας τῶν ὑδάτων.
5 Ὁ μὲν θέλει λέγει, Ἐγὼ εἶμαι τοῦ Κυρίου· ὁ δὲ θέλει ὀνομάζεσθαι μὲ τὸ ὄνομα Ἰακώβ· καὶ ἄλλος θέλει ὑπογράφεσθαι μὲ τὴν χεῖρα αὑτοῦ εἰς τὸν Κύριον καὶ ἐπονομάζεσθαι μὲ τὸ ὄνομα Ἰσραήλ.
6 Οὕτω λέγει Κύριος ὁ Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ καὶ ὁ Λυτρωτής αὐτοῦ, ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων· Ἐγὼ εἶμαι ὁ πρῶτος καὶ ἐγὼ ὁ ἔσχατος· καὶ ἐκτὸς ἐμοῦ δὲν ὑπάρχει Θεός.
7 Καὶ τίς ὡς ἐγὼ θέλει κράξει καὶ ἀναγγείλει καὶ διατάξει εἰς ἐμέ, ἀφοῦ ἐσύστησα τὸν παλαιὸν λαόν; καὶ τὰ ἐπερχόμενα καὶ τὰ μέλλοντα ἄς ἀναγγείλωσι πρὸς αὐτούς.
8 Μή φοβεῖσθε μηδὲ τρομάζετε· ἔκτοτε δὲν σὲ ἔκαμα νὰ ἀκούσῃς καὶ ἀνήγγειλα τοῦτο; σεῖς εἶσθε μάλιστα μάρτυρές μου· ἐκτὸς ἐμοῦ ὑπάρχει Θεός; βεβαίως δὲν ὑπάρχει βράχος· δὲν γνωρίζω οὐδένα.
9 Ὅσοι κατασκευάζουσιν εἴδωλα, πάντες εἶναι ματαιότης· καὶ τὰ πολυέραστα αὐτῶν εἴδωλα δὲν φελοῦσι· καὶ αὐτοὶ εἶναι μάρτυρες αὐτῶν ὅτι δὲν βλέπουσιν οὐδὲ νοοῦσι, διὰ νὰ καταισχυνθῶσι.
10 Τίς ἔπλασε θεὸν ἤ ἔχυσεν εἴδωλον, τὸ ὁποῖον οὐδὲν φελεῖ;
11 Ἰδού, πάντες οἱ σύντροφοι αὐτοῦ θέλουσιν αἰσχυνθῆ· καὶ οἱ τεχνῖται, αὐτοὶ εἶναι ἐξ ἀνθρώπων· ἄς συναχθῶσι πάντες ὁμοῦ· ἄς παρασταθῶσι· θέλουσι φοβηθῆ, θέλουσιν ἐντραπῆ πάντες ὁμοῦ.
12 Ὁ χαλκεὺς κόπτει σίδηρον καὶ ἐργάζεται εἰς τοὺς ἄνθρακας καὶ μὲ τὰ σφυρία μορφόνει αὐτὸ καὶ κατασκευάζει αὐτὸ μὲ τὴν δύναμιν τῶν βραχιόνων αὑτοῦ· μάλιστα πεινᾷ καὶ ἡ δύναμις αὐτοῦ ἀποκάμνει· ὕδωρ δὲν πίνει καὶ ἀτονεῖ.
13 Ὁ ξυλουργὸς ἐξαπλόνει τὸν κανόνα, σημειόνει αὐτὸ μὲ στάθμην, ὁμαλύνει αὐτὸ μὲ ῥοκάνια καὶ σημειόνει αὐτὸ διὰ τοῦ διαβήτου καὶ κάμνει αὐτὸ κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην μορφήν, κατὰ ἀνθρωπίνην ὡραιότητα, διὰ νὰ κατοικῇ ἐν τῇ οἰκίᾳ.
14 Κόπτει εἰς ἑαυτὸν κέδρους καὶ λαμβάνει τὴν κυπάρισσον καὶ τὴν δρῦν, τὰ ὁποῖα ἐκλέγει εἰς ἑαυτὸν μεταξὺ τῶν δένδρων τοῦ δάσους· φυτεύει πεύκην καὶ ἡ βροχή αὐξάνει αὐτήν.
15 Καὶ θέλει εἶσθαι χρήσιμον εἰς τὸν ἄνθρωπον διὰ καύσιμον· καὶ ἐξ αὐτοῦ λαμβάνει καὶ θερμαίνεται· προσέτι καίει αὐτὸ καὶ ψήνει ἄρτον· προσέτι κάμνει αὐτὸ θεὸν καὶ προσκυνεῖ αὐτό· κάμνει αὐτὸ εἴδωλον καὶ γονατίζει ἔμπροσθεν αὐτοῦ.
16 Τὸ ἥμισυ αὐτοῦ καίει ἐν πυρί· μὲ τὸ ἄλλο ἥμισυ τρώγει τὸ κρέας· ψήνει τὸ ψητὸν καὶ χορταίνει· καὶ θερμαίνεται, λέγων, Ὦ! ἐθερμάνθην, εἶδον τὸ πῦρ·
17 καὶ τὸ ἐναπολειφθὲν αὐτοῦ κάμνει θεόν, τὸ γλυπτὸν αὑτοῦ· γονατίζει ἔμπροσθεν αὐτοῦ καὶ προσκυνεῖ αὐτὸ καὶ προσεύχεται εἰς αὐτὸ καὶ λέγει, Λύτρωσόν με, διότι εἶσαι ὁ θεὸς μου.
18 Δὲν καταλαμβάνουσιν οὐδὲ νοοῦσι· διότι ἔκλεισε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν διὰ νὰ μή βλέπωσι, καὶ τὰς καρδίας αὐτῶν διὰ νὰ μή νοῶσι.
19 Καὶ οὐδεὶς συλλογίζεται ἐν τῇ καρδίᾳ αὑτοῦ οὐδὲ εἶναι γνῶσις ἐν αὐτῷ οὐδὲ νόησις, ὥστε νὰ εἴπῃ, Τὸ ἥμισυ αὐτοῦ ἔκαυσα ἐν πυρί· ἔτι ἔψησα ἄρτον ἐπὶ τῶν ἀνθράκων αὐτοῦ· ἔψησα κρέας καὶ ἔφαγον· ἔπειτα θέλω κάμει τὸ ὑπόλοιπον αὐτοῦ βδέλυγμα; θέλω προσκυνήσει δένδρου κορμόν;
20 Βόσκεται ἀπὸ στάκτης· ἡ ἠπατημένη καρδία αὐτοῦ ἀπεπλάνησεν αὐτόν, διὰ νὰ μή δύναται νὰ ἐλευθερώσῃ τὴν ψυχήν αὑτοῦ μηδὲ νὰ εἴπῃ, Τοῦτο, τὸ ἐν τῇ δεξιᾷ μου, δὲν εἶναι ψεῦδος;
21 Ἐνθυμοῦ ταῦτα, Ἰακὼβ καὶ Ἰσραήλ· διότι δοῦλός μου εἶσαι· ἐγὼ σὲ ἔπλασα· δοῦλός μου εἶσαι· Ἰσραήλ, δὲν θέλεις λησμονηθῆ ὑπ᾿ ἐμοῦ.
22 Ἐξήλειψα ὡς πυκνήν ὀμίχλην τὰς παραβάσεις σου, καὶ ὡς νέφος τὰς ἁμαρτίας σου· ἐπίστρεψον πρὸς ἐμέ· διότι ἐγὼ σὲ ἐλύτρωσα.
23 Ψάλλετε, οὐρανοί· διότι ὁ Κύριος ἔκαμε τοῦτο· ἀλαλάξατε, τὰ κάτω τῆς γῆς· ἐκβάλετε φωνήν ἀγαλλιάσεως, ὄρη, δάση καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς δένδρα· διότι ὁ Κύριος ἐλύτρωσε τὸν Ἰακὼβ καὶ ἐδοξάσθη ἐν τῷ Ἰσραήλ.
24 Οὕτω λέγει ὁ Κύριος, ὅστις σὲ ἐλύτρωσε καὶ σὲ ἔπλασεν ἐκ κοιλίας· Ἐγὼ εἶμαι ὁ Κύριος ὁ ποιήσας τὰ πάντα· ὁ μόνος ἐκτείνας τοὺς οὐρανούς, ὁ στερεώσας τὴν γῆν ἀπ᾿ ἐμαυτοῦ·
25 ὁ ματαιόνων τὰ σημεῖα τῶν ψευδολόγων καὶ καθιστῶν παράφρονας τοὺς μάντεις· ὁ ἀνατρέπων τοὺς σοφοὺς καὶ μωραίνων τὴν ἐπιστήμην αὐτῶν·
26 ὁ στερεόνων τὸν λόγον τοῦ δούλου μου καὶ ἐκπληρῶν τὴν βουλήν τῶν μηνυτῶν μου· ὁ λέγων πρὸς τὴν Ἱερουσαλήμ, Θέλεις κατοικισθῆ· καὶ πρὸς τὰς πόλεις τοῦ Ἰούδα, Θέλετε ἀνακτισθῆ καὶ θέλω ἀνορθώσει τὰ ἐρείπια αὐτοῦ·
27 ὁ λέγων πρὸς τὴν ἄβυσσον, Γενοῦ ξηρὰ καὶ θέλω ξηράνει τοὺς ποταμοὺς σου·
28 ὁ λέγων πρὸς τὸν Κῦρον, Οὗτος εἶναι ὁ βοσκὸς μου καὶ θέλει ἐκπληρώσει πάντα τὰ θελήματά μου· καὶ ὁ λέγων πρὸς τὴν Ἱερουσαλήμ, Θέλεις ἀνακτισθῆ· καὶ πρὸς τὸν ναόν, Θέλουσι τεθῆ τὰ θεμέλιά σου.