Isaiah 26
1 Ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ τὸ σμα τοῦτο θέλει ψαλῆ ἐν γῇ Ἰούδα· Ἔχομεν πόλιν ὀχυράν· σωτηρίαν θέλει βάλει ὁ Θεὸς ἀντὶ τειχῶν καὶ προτειχισμάτων.
2 Ἀνοίξατε τὰς πύλας καὶ θέλει εἰσέλθει τὸ δίκαιον ἔθνος τὸ φυλάττον τὴν ἀλήθειαν.
3 Θέλεις φυλάξει ἐν τελείᾳ εἰρήνῃ τὸ πνεῦμα τὸ ἐπὶ σὲ ἐπιστηριζόμενον, διότι ἐπὶ σὲ θαρρεῖ.
4 Θαρρεῖτε ἐπὶ τὸν Κύριον πάντοτε· διότι ἐν Κυρίῳ τῷ Θεῷ εἶναι αἰώνιος δύναμις.
5 Διότι ταπεινόνει τοὺς κατοικοῦντας ἐν ὑψηλοῖς· κρημνίζει τὴν ὑψηλήν πόλιν· κρημνίζει αὐτήν ἕως ἐδάφους· καταβάλλει αὐτήν ἕως χώματος.
6 Ὁ ποῦς θέλει καταπατήσει αὐτήν, οἱ πόδες τοῦ πτωχοῦ, τὰ βήματα τοῦ ἐνδεοῦς.
7 Ἡ ὁδὸς τοῦ δικαίου εἶναι ἡ εὐθύτης· σύ, εὐθύτατε, σταθμίζεις τὴν ὁδὸν τοῦ δικαίου.
8 Ναί, ἐν τῇ ὁδῷ, τῶν κρίσεών σου, Κύριε, σὲ περιεμείναμεν· ὁ πόθος τῆς ψυχῆς ἡμῶν εἶναι εἰς τὸ ὄνομά σου καὶ εἰς τὴν ἐνθύμησίν σου.
9 Μὲ τὴν ψυχήν μου σὲ ἐπόθησα τὴν νύκτα· ναί, μὲ τὸ πνεῦμά μου ἐντὸς μου σὲ ἐξεζήτησα τὸ πρωΐ· διότι ὅταν αἱ κρίσεις σου ἦναι ἐν τῇ γῇ, οἱ κάτοικοι τοῦ κόσμου θέλουσι μάθει δικαιοσύνην.
10 Καὶ ἄν ἐλεηθῇ ὁ ἀσεβής, δὲν θέλει μάθει δικαιοσύνην· ἐν τῇ γῆ τῆς εὐθύτητος θέλει πράξει ἀδίκως καὶ δὲν θέλει ἐμβλέψει εἰς τὴν μεγαλειότητα τοῦ Κυρίου.
11 Ἡ χεὶρ σου, Κύριε, ὑψοῦται, ἀλλ᾿ αὐτοὶ δὲν θέλουσιν ἰδεῖ· θέλουσιν ὅμως ἰδεῖ καὶ καταισχυνθῆ· ὁ ζῆλος ὁ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ σου, μάλιστα τὸ πῦρ τὸ κατὰ τῶν ἐχθρῶν σου θέλει καταφάγει αὐτούς.
12 Κύριε, εἰρήνην θέλεις δώσει εἰς ἡμᾶς· διότι σὺ ἔκαμες καὶ πάντα ἡμῶν τὰ ἔργα διὰ ἡμᾶς.
13 Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἄλλοι κύριοι, πλήν σοῦ, ἐξουσίασαν ἐφ᾿ ἡμᾶς· ἀλλὰ τώρα διὰ σοῦ μόνον θέλομεν ἀναφέρει τὸ ὄνομά σου.
14 Ἀπέθανον, δὲν θέλουσιν ἀναζήσει· ἐτελεύτησαν, δὲν θέλουσιν ἀναστηθῆ· διὰ τοῦτο ἐπεσκέφθης καὶ ἐξωλόθρευσας αὐτοὺς καὶ ἐξήλειψας πᾶν τὸ μνημόσυνον αὐτῶν.
15 Ἐπλήθυνας τὸ ἔθνος, Κύριε, ἐπλήθυνας τὸ ἔθνος· ἐδοξάσθης· ἐμάκρυνας αὐτὸ εἰς πάντα τὰ ἔσχατα τῆς γῆς.
16 Κύριε, ἐν τῇ θλίψει προσέτρεξαν πρὸς σέ· ἐξέχεαν στεναγμόν, ὅτε ἡ παιδεία σου ἦτο ἐπ᾿ αὐτούς.
17 Ὡς ἔγκυος γυνή, ὅταν πλησιάσῃ εἰς τὴν γένναν, κοιλοπονεῖ, φωνάζουσα ἐν τοῖς πόνοις αὑτῆς, οὕτως ἐγείναμεν ἐνώπιόν σου, Κύριε.
18 Συνελάβομεν, ἐκοιλοπονήσαμεν, πλήν ὡς νὰ ἐγεννήσαμεν ἄνεμον· οὐδεμίαν ἐλευθέρωσιν κατωρθώσαμεν ἐν τῇ γῇ· οὐδὲ ἔπεσαν οἱ κάτοικοι τοῦ κόσμου.
19 Οἱ νεκροὶ σου θέλουσι ζήσει, μετὰ τοῦ νεκροῦ σώματός μου θέλουσιν ἀναστηθῆ· ἐξεγέρθητε καὶ ψάλλετε, σεῖς οἱ κατοικοῦντες ἐν τῷ χώματι· διότι ἡ δρόσος σου εἶναι ὡς ἡ δρόσος τῶν χόρτων, καὶ ἡ γῆ θέλει ἐκρίψει τοὺς νεκρούς.
20 Ἐλθέ, λαὲ μου, εἴσελθε εἰς τὰ ταμεῖά σου καὶ κλεῖσον τὰς θύρας σου ὀπίσω σου· κρύφθητι διὰ ὀλίγον καιρόν, ἑωσοῦ παρέλθῃ ἡ ὀργή.
21 Διότι, ἰδού, ὁ Κύριος ἐξέρχεται ἀπὸ τοῦ τόπου αὑτοῦ διὰ νὰ παιδεύσῃ τοὺς κατοίκους τῆς γῆς ἕνεκεν τῆς ἀνομίας αὐτῶν· ἡ δὲ γῆ θέλει ἀνακαλύψει τὰ αἵματα αὑτῆς καὶ δὲν θέλει σκεπάσει πλέον τοὺς πεφονευμένους αὑτῆς.