Genesis 44
1 Προσέταξε δὲ τὸν ἐπιστάτην τῆς οἰκίας αὑτοῦ λέγων, Γέμισον τὰ σακκία τῶν ἀνθρώπων τροφάς, ὅσας δύνανται νὰ φέρωσι, καὶ βάλε τὸ ἀργύριον ἑκάστου ἐν τῷ στόματι τοῦ σακκίου αὐτοῦ·
2 καὶ βάλε τὸ ποτήριόν μου, τὸ ποτήριον τὸ ἀργυροῦν, ἐν τῷ στόματι τοῦ σακκίου τοῦ νεωτέρου καὶ τὸ ἀργύριον τοῦ σίτου αὐτοῦ. Καὶ ἔκαμε κατὰ τὸν λόγον τὸν ὁποῖον εἶπεν ὁ Ἰωσήφ.
3 Τὸ πρωΐ καθὼς ἔφεγξεν, ἀπεστάλησαν οἱ ἄνθρωποι, αὐτοὶ καὶ οἱ ὄνοι αὐτῶν.
4 Ἀφοῦ δὲ ἐξῆλθον ἐκ τῆς πόλεως, πρὶν ἀπομακρυνθῶσι πολύ, εἶπεν ὁ Ἰωσήφ πρὸς τὸν ἐπιστάτην τῆς οἰκίας αὑτοῦ, Σηκωθείς, δράμε κατόπιν τῶν ἀνθρώπων· καὶ προφθάσας εἰπὲ πρὸς αὐτούς, Διὰ τί ἀνταπεδώκατε κακὸν ἀντὶ καλοῦ;
5 δὲν εἶναι τοῦτο τὸ ποτήριον, εἰς τὸ ὁποῖον πίνει ὁ κύριός μου, καὶ διὰ τοῦ ὁποίου ἀληθῶς μαντεύει; κακῶς ἐκάμετε πράξαντες τοῦτο.
6 Καὶ καθὼς ἐπρόφθασεν αὐτούς, εἶπε πρὸς αὐτοὺς τοὺς λόγους τούτους.
7 Οἱ δὲ εἶπον πρὸς αὐτόν, Διὰ τί ὁ κύριος ἡμῶν λαλεῖ κατὰ τοὺς λόγους τούτους; μή γένοιτο οἱ δοῦλοί σου νὰ πράξωσι τοιοῦτον πρᾶγμα·
8 ἰδού, τὸ ἀργύριον, τὸ ὁποῖον εὑρήκαμεν ἐν τῷ στόματι τῶν σακκίων ἡμῶν, ἐπεστρέψαμεν πρὸς σὲ ἐκ τῆς γῆς Χαναάν, καὶ πῶς ἠθέλομεν κλέψει ἐκ τῆς οἰκίας τοῦ κυρίου σου ἀργύριον ἤ χρυσίον;
9 εἰς ὅντινα ἐκ τῶν δούλων σου εὑρεθῇ, ἄς ἀποθάνῃ, καὶ ἡμεῖς ἔτι θέλομεν γείνει δοῦλοι τοῦ κυρίου ἡμῶν.
10 Ὁ δὲ εἶπε, Καὶ τώρα ἄς γείνῃ καθὼς λέγετε· εἰς ὅντινα εὑρεθῇ, θέλει γείνει δοῦλός μου, σεῖς δὲ θέλετε εἶσθαι ἀθῶοι.
11 Καὶ σπεύσαντες, κατεβίβασαν ἕκαστος τὸ σακκίον αὑτοῦ εἰς τὴν γῆν καὶ ἤνοιξεν ἕκαστος τὸ σακκίον αὑτοῦ.
12 Καὶ ἠρεύνησεν, ἀρχίσας ἀπὸ τοῦ πρεσβυτέρου καὶ τελειώσας εἰς τὸν νεώτερον· καὶ εὑρέθη τὸ ποτήριον ἐν τῷ σακκίῳ τοῦ Βενιαμίν.
13 Τότε ἔσχισαν τὰ ἱμάτια αὑτῶν καὶ φορτώσαντες ἕκαστος τὸν ὄνον αὑτοῦ, ἐπέστρεψαν εἰς τὴν πόλιν.
14 Εἰσῆλθε δὲ ὁ Ἰούδας καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτοῦ εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Ἰωσήφ, ἔτι αὐτοῦ ὄντος ἐκεῖ· καὶ ἔπεσαν ἔμπροσθεν αὐτοῦ ἐπὶ τὴν γῆν.
15 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτοὺς ὁ Ἰωσήφ, Τί εἶναι τὸ πρᾶγμα τοῦτο, τὸ ὁποῖον ἐπράξατε; δὲν ἐξεύρετε ὅτι ἄνθρωπος ὁποῖος ἐγὼ ἀληθῶς μαντεύει;
16 Καὶ εἶπεν ὁ Ἰούδας, Τί νὰ εἴπωμεν πρὸς τὸν κύριόν μου; τί νὰ λαλήσωμεν; ἤ πῶς νὰ δικαιωθῶμεν; ὁ Θεὸς εὕρηκε τὴν ἀδικίαν τῶν δούλων σου· ἰδού, εἴμεθα δοῦλοι τοῦ κυρίου μου καὶ ἐμεῖς καὶ ἐκεῖνος εἰς τὸν ὁποῖον εὑρέθη τὸ ποτήριον.
17 Ὁ δὲ εἶπε, Μή γένοιτο εἰς ἐμὲ νὰ πράξω τοῦτο· ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν ὁποῖον εὑρέθη τὸ ποτήριον, οὗτος θέλει εἶσθαι εἰς ἐμὲ δοῦλος· σεῖς δὲ ἀνάβητε ἐν εἰρήνῃ πρὸς τὸν πατέρα σας.
18 Τότε ἐπλησίασεν εἰς αὐτὸν ὁ Ἰούδας καὶ εἶπε, Δέομαι, κύριέ μου· ἄς λαλήσῃ, παρακαλῶ, ὁ δοῦλός σου λόγον εἰς τὰ ὦτα τοῦ κυρίου μου καὶ ἄς μή ἐξαφθῇ ὁ θυμὸς σου κατὰ τοῦ δούλου σου· διότι σὺ εἶσαι ὡς Φαραώ.
19 Ὁ κύριός μου ἠρώτησε τοὺς δούλους αὑτοῦ λέγων, Ἔχετε πατέρα, ἤ ἀδελφόν;
20 Καὶ εἴπομεν πρὸς τὸν κύριόν μου, Ἔχομεν πατέρα γέροντα καὶ παιδίον τοῦ γήρατος αὐτοῦ μικρόν, ὁ δὲ ἀδελφὸς αὐτοῦ ἀπέθανε· καὶ αὐτὸς μόνος ἔμεινεν ἐκ τῆς μητρὸς αὑτοῦ καὶ ὁ πατήρ αὐτοῦ ἀγαπᾷ αὐτόν.
21 Καὶ εἶπας πρὸς τοὺς δούλους σου, Φέρετε αὐτὸν πρὸς ἐμὲ διὰ νὰ ἴδω αὐτὸν ἰδίοις ὀφθαλμοῖς.
22 Καὶ εἴπομεν πρὸς τὸν κύριόν μου, τὸ παιδίον δὲν δύναται νὰ ἀφήσῃ τὸν πατέρα αὑτοῦ διότι ἐὰν ἀφήσῃ τὸν πατέρα αὑτοῦ, οὗτος θέλει ἀποθάνει.
23 Σὺ δὲ εἶπας πρὸς τοὺς δούλους σου, Ἐὰν δὲν καταβῇ ὁ ἀδελφὸς ὑμῶν ὁ νεώτερος μεθ᾿ ὑμῶν, δὲν θέλετε ἰδεῖ πλέον τὸ πρόσωπόν μου.
24 Καὶ ὅτε ἀνέβημεν πρὸς τὸν δοῦλόν σου τὸν πατέρα μου, ἀπηγγείλαμεν πρὸς αὐτὸν τοὺς λόγους τοῦ κυρίου μου.
25 Ὁ δὲ πατήρ ἡμῶν εἶπεν, Ὑπάγετε πάλιν, ἀγοράσατε εἰς ἡμᾶς ὀλίγας τροφάς.
26 Καὶ εἴπομεν, Δὲν δυνάμε0α νὰ καταβῶμεν· ἐὰν ὁ ἀδελφὸς ἡμῶν ὁ νεώτερος ἦναι μεθ᾿ ἡμῶν, τότε θέλομεν καταβῆ· διότι δὲν δυνάμεθα νὰ ἴδωμεν τὸ πρόσωπον τοῦ ἀνθρώπου, ἐὰν ὁ ἀδελφὸς ἡμῶν ὁ νεώτερος δὲν ἦναι μεθ᾿ ἡμῶν.
27 Καὶ ὁ δοῦλός σου ὁ πατήρ μου εἶπε πρὸς ἡμᾶς, Σεῖς ἐξεύρετε ὅτι δύο υἱοὺς ἐγέννησεν εἰς ἐμὲ ἡ γυνή μου·
28 καὶ ὁ εÍς ἐξῆλθεν ἀπὸ πλησίον μου καὶ εἶπα, Βεβαίως κατεσπαράχθη ὑπὸ θηρίου· καὶ δὲν εἶδον αὐτὸν ἕως τοῦ νῦν·
29 ἐὰν δὲ λάβητε καὶ τοῦτον ἀπ᾿ ἔμπροσθέν μου καὶ συμβῇ εἰς αὐτὸν συμφορά, θέλετε καταβιβάσει τὴν πολιὰν μου μετὰ λύπης εἰς τὸν τάφον.
30 Τώρα λοιπὸν ὅταν ὑπάγω πρὸς τὸν δοῦλόν σου τὸν πατέρα μου, καὶ τὸ παιδίον δὲν ἦναι μεθ᾿ ἡμῶν ἐπειδή ἡ ψυχή αὐτοῦ κρέμαται ἐκ τῆς ψυχῆς ἐκείνου,
31 καθὼς ἴδῃ ὅτι τὸ παιδίον δὲν εἶναι, θέλει ἀποθάνει καὶ οἱ δοῦλοί σου θέλουσι καταβιβάσει τὴν πολιὰν τοῦ δούλου σου τοῦ πατρὸς ἡμῶν μετὰ λύπης εἰς τὸν τάφον.
32 Διότι ὁ δοῦλός σου ἐγγυήθη περὶ τοῦ παιδίου πρὸς τὸν πατέρα μου λέγων, Ἐὰν δὲν φέρω αὐτὸν πρὸς σέ, τότε θέλω εἶσθαι ὑπεύθυνος πρὸς τὸν πατέρα μου διαπαντός.
33 Τώρα λοιπόν, δέομαί σου, ἄς μείνῃ ὁ δοῦλός σου ἀντὶ τοῦ παιδίου δοῦλος εἰς τὸν κύριόν μου, τὸ δὲ παιδίον ἄς ἀναβῇ μετὰ τῶν ἀδελφῶν αὑτοῦ·
34 διότι πῶς νὰ ἀναβῶ πρὸς τὸν πατέρα μου, ἐὰν τὸ παιδίον δὲν ἦναι μετ᾿ ἐμοῦ; οὐχί, διὰ νὰ μή ἴδω τὸ κακόν, τὸ ὁποῖον θέλει εὑρεῖ τὸν πατέρα μου.