Esther 7
1 Ἦλθον λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ ὁ Ἀμὰν νὰ συμποσιάσωσι μετὰ τῆς Ἐσθήρ τῆς βασιλίσσης.
2 Καὶ εἶπε πάλιν ὁ βασιλεὺς πρὸς τὴν Ἐσθήρ τὴν δευτέραν ἡμέραν ἐπὶ τοῦ συμποσίου τοῦ οἴνου, Τί τὸ ζήτημά σου, βασίλισσα Ἐσθήρ; καὶ θέλει δοθῆ εἰς σέ· καὶ τίς ἡ αἴτησίς σου; καὶ ἕως τοῦ ἡμίσεος τῆς βασιλείας ἐὰν ζητήσῃς, θέλει γείνει.
3 Τότε ἀπεκρίθη ἡ Ἐσθήρ ἡ βασίλισσα καὶ εἶπεν, Ἐὰν εὕρηκα χάριν ἐνώπιόν σου, βασιλεῦ, καὶ ἐὰν ἦναι ἀρεστὸν εἰς τὸν βασιλέα, ἡ ζωή μου ἄς μοὶ δοθῇ εἰς τὸ ζήτημά μου καὶ ὁ λαὸς μου εἰς τὴν αἴτησίν μου·
4 διότι ἐπωλήθημεν, ἐγὼ καὶ ὁ λαὸς μου, εἰς ἀπώλειαν, εἰς σφαγήν καὶ εἰς ὄλεθρον· καὶ ἐὰν ἠθέλομεν πωληθῆ ὡς δοῦλοι καὶ δοῦλαι ἤθελον σιωπήσει, ἄν καὶ ὁ ἐχθρὸς δὲν ἠδύνατο νὰ ἀναπληρώσῃ τὴν ζημίαν τοῦ βασιλέως.
5 Τότε ἀπεκρίθη ὁ βασιλεὺς Ἀσσουήρης καὶ εἶπε πρὸς τὴν Ἐσθήρ τὴν βασίλισσαν, Τίς εἶναι αὐτὸς καὶ ποῦ εἶναι ἐκεῖνος, ὅστις ἐτόλμησε νὰ κάμῃ οὕτω;
6 Καὶ εἶπεν ἡ Ἐσθήρ, Ὁ ἐναντίος καὶ ἐχθρὸς εἶναι οὗτος ὁ ἀχρεῖος Ἀμάν. Τότε ἐταράχθη ὁ Ἀμὰν ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ τῆς βασιλίσσης.
7 Καὶ σηκωθεὶς ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τοῦ συμποσίου τοῦ οἴνου ὠργισμένος ὑπῆγεν εἰς τὸν κῆπον τοῦ παλατίου· ὁ δὲ Ἀμὰν ἐστάθη, διὰ νὰ ζητήσῃ τὴν ζωήν αὑτοῦ παρὰ τῆς Ἐσθήρ τῆς βασιλίσσης· διότι εἶδεν ὅτι κακὸν ἦτο ἀποφασισμένον ἐναντίον αὐτοῦ παρὰ τοῦ βασιλέως.
8 Καὶ ἐπέστρεψεν ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τοῦ κήπου τοῦ παλατίου εἰς τὸν οἶκον τοῦ συμποσίου τοῦ οἴνου· ὁ δὲ Ἀμὰν ἦτο πεπτωκὼς ἐπὶ τῆς κλίνης ἐφ᾿ ἧς ἦτο ἡ Ἐσθήρ. Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς, Θέλει ἔτι καὶ τὴν βασίλισσαν νὰ βιάσῃ ἔμπροσθέν μου ἐν τῷ οἴκῳ; Ὁ λόγος ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ στόματος τοῦ βασιλέως καὶ ἐσκέπασαν τὸ πρόσωπον τοῦ Ἀμάν.
9 Καὶ εἶπεν ὁ Ἀρβονά, εἷς ἐκ τῶν εὐνούχων, ἐνώπιον τοῦ βασιλέως, Ἰδού, καὶ τὸ ξύλον πεντήκοντα πηχῶν τὸ ὕψος, τὸ ὁποῖον ὁ Ἀμὰν ἔκαμε διὰ τὸν Μαροδοχαῖον, τὸν λαλήσαντα ἀγαθὰ ὑπὲρ τοῦ βασιλέως, ἵσταται ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Ἀμάν. Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς, Κρεμάσατε αὐτὸν ἐπ᾿ αὐτοῦ.
10 Καὶ ἐκρέμασαν τὸν Ἀμὰν ἐπὶ τοῦ ξύλου, τὸ ὁποῖον ἡτοίμασε διὰ τὸν Μαροδοχαῖον. Καὶ κατέπαυσεν ὁ θυμὸς τοῦ βασιλέως.