Ecclesiastes 12
1 Καὶ ἐνθυμοῦ τὸν Πλάστην σου ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς νεότητός σου· πρὶν ἔλθωσιν αἱ κακαὶ ἡμέραι, καὶ φθάσωσι τὰ ἔτη εἰς τὰ ὁποῖα θέλεις εἰπεῖ, Δὲν ἔχω εὐχαρίστησιν εἰς αὐτά·
2 πρὶν σκοτισθῇ ὁ ἥλιος καὶ τὸ φῶς καὶ ἡ σελήνη καὶ οἱ ἀστέρες, καὶ ἐπανέλθωσι τὰ νέφη μετὰ τὴν βροχήν·
3 ὅτε οἱ φύλακες τῆς οἰκίας θέλουσι τρέμει, καὶ οἱ ἄνδρες οἱ ἰσχυροὶ θέλουσι κλονίζεσθαι, καὶ αἱ ἀλέθουσαι θέλουσι παύσει· διότι λιγοστεύθησαν, καὶ αἱ βλέπουσαι διὰ τῶν θυρίδων θέλουσιν ἀμαυρωθῆ·
4 καὶ αἱ θύραι θέλουσι κλεισθῆ ἐν τῇ ὁδῷ, ὅτε θέλει ἀσθενήσει ἡ φωνή τῆς ἀλεθούσης, καὶ ὁ ἄνθρωπος θέλει ἐξεγείρεσθαι εἰς τὴν φωνήν τοῦ στρουθίου, καὶ πᾶσαι αἱ θυγατέρες τοῦ σματος ἀτονίσωσιν·
5 ὅτε θέλουσι φοβεῖσθαι τὸ ὕψος καὶ θέλουσι τρέμει ἐν τῇ ὁδῷ· ὅτε ἡ ἀμυγδαλέα θέλει ἀνθήσει καὶ ἡ ἀκρὶς θέλει προξενεῖ βάρος καὶ ἡ ὄρεξις θέλει ἐκλείψει· διότι ὁ ἄνθρωπος ὑπάγει εἰς τὸν αἰώνιον οἶκον αὑτοῦ καὶ οἱ πενθοῦντες περικυκλοῦσι τὰς ὁδούς·
6 πρὶν λυθῇ ἡ ἀργυρὰ ἅλυσος καὶ σπάσῃ ὁ λύχνος ὁ χρυσοῦς ἤ συντριφθῇ ἡ ὑδρία ἐν τῇ πηγῇ ἤ χαλάσῃ ὁ τροχὸς ἐν τῷ φρέατι,
7 12:7 καὶ ἐπιστρέψῃ τὸ χῶμα εἰς τὴν γῆν, καθὼς ἦτο, καὶ τὸ πνεῦμα ἐπιστρέψῃ εἰς τὸν Θεόν, ὅστις ἔδωκεν αὐτό.
8 Ματαιότης ματαιοτήτων, εἶπεν ὁ Ἐκκλησιαστής· τὰ πάντα ματαιότης.
9 Καὶ ὅσον περισσότερον ὁ Ἐκκλησιαστής ἐστάθη σοφός, τόσον περισσότερον ἐδίδαξε τὴν γνῶσιν εἰς τὸν λαόν· μάλιστα ἐπρόσεξε καὶ ἠρεύνησε καὶ ἔβαλεν εἰς τάξιν πολλὰς παροιμίας.
10 Ὁ Ἐκκλησιαστής ἐζήτησε νὰ εὕρῃ λόγους εὐαρέστους· καὶ τὸ γεγραμμένον ἦτο εὐθύτης καὶ λόγοι ἀληθείας.
11 Οἱ λόγοι τῶν σοφῶν εἶναι ὡς βούκεντρα καὶ ὡς καρφία ἐμπεπηγμένα ὑπὸ τῶν διδασκάλων τῶν συναθροισάντων αὐτούς· ἐδόθησαν δὲ παρὰ τοῦ αὐτοῦ ποιμένος.
12 Περιπλέον δὲ τούτων, μάθε, υἱὲ μου, ὅτι τὸ νὰ κάμνῃ τις πολλὰ βιβλία δὲν ἔχει τέλος, καὶ ἡ πολλή μελέτη εἶναι μόχθος εἰς τὴν σάρκα.
13 Ἄς ἀκούσωμεν τὸ τέλος τῆς ὅλης ὑποθέσεως· φοβοῦ τὸν Θεὸν καὶ φύλαττε τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ἐπειδή τοῦτο εἶναι τὸ πᾶν τοῦ ἀνθρώπου.
14 Διότι ὁ Θεὸς θέλει φέρει εἰς κρίσιν πᾶν ἔργον καὶ πᾶν κρυπτόν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε πονηρόν.