Daniel 2
1 Καὶ ἐν τῷ δευτέρῳ ἔτει τῆς βασιλείας τοῦ Ναβουχοδονόσορ, ὁ Ναβουχοδονόσορ ἐνυπνιάσθη ἐνύπνια, καὶ ἐταράχθη τὸ πνεῦμα αὐτοῦ καὶ ὁ ὕπνος αὐτοῦ ἔφυγεν ἀπ᾿ αὐτοῦ.
2 Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς νὰ καλέσωσι τοὺς μάγους καὶ τοὺς ἐπαοιδοὺς καὶ τοὺς γόητας καὶ τοὺς Χαλδαίους, διὰ νὰ φανερώσωσι πρὸς τὸν βασιλέα τὰ ἐνύπνια αὐτοῦ. Ἦλθον λοιπὸν καὶ ἐστάθησαν ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως.
3 Καὶ εἶπε πρὸς αὐτοὺς ὁ βασιλεύς, Ἐνυπνιάσθην ἐνύπνιον καὶ τὸ πνεῦμά μου ἐταράχθη εἰς τὸ νὰ γνωρίσω τὸ ἐνύπνιον.
4 Καὶ ἐλάλησαν οἱ Χαλδαῖοι πρὸς τὸν βασιλέα Συριστί, λέγοντες, Βασιλεῦ, ζῆθι εἰς τὸν αἰῶνα· εἰπὲ τὸ ἐνύπνιον πρὸς τοὺς δούλους σου καὶ ἡμεῖς θέλομεν φανερώσει τὴν ἑρμηνείαν.
5 Ὁ βασιλεὺς ἀπεκρίθη καὶ εἶπε πρὸς τοὺς Χαλδαίους, τὸ πρᾶγμα διέφυγεν ἀπ᾿ ἐμοῦ· ἐὰν δὲν κάμητε γνωστὸν εἰς ἐμὲ τὸ ἐνύπνιον καὶ τὴν ἑρμηνείαν αὐτοῦ, θέλετε καταμελισθῆ καὶ αἱ οἰκίαι σας θέλουσι γείνει κοπρῶνες·
6 ἀλλ᾿ ἐὰν φανερώσητε τὸ ἐνύπνιον καὶ τὴν ἑρμηνείαν αὐτοῦ, θέλετε λάβει παρ᾿ ἐμοῦ δῶρα καὶ ἀμοιβὰς καὶ τιμήν μεγάλην· τὸ ἐνύπνιον λοιπὸν καὶ τὴν ἑρμηνείαν αὐτοῦ φανερώσατε εἰς ἐμέ.
7 Ἀπεκρίθησαν ἐκ δευτέρου καὶ εἶπον, Ἄς εἴπῃ ὁ βασιλεὺς τὸ ἐνύπνιον πρὸς τοὺς δούλους αὑτοῦ, καὶ ἡμεῖς θέλομεν φανερώσει τὴν ἑρμηνείαν αὐτοῦ.
8 Ὁ βασιλεὺς ἀπεκρίθη καὶ εἶπε, Ἐπ᾿ ἀληθείας καταλαμβάνω ὅτι σεῖς θέλετε νὰ ἐξαγοράζητε τὸν καιρόν, βλέποντες ὅτι διέφυγεν ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ πρᾶγμα.
9 Ἀλλ᾿ ἐὰν δὲν κάμητε γνωστὸν εἰς ἐμὲ τὸ ἐνύπνιον, αὕτη μόνη ἡ ἀπόφασις εἶναι διὰ σᾶς· διότι συνεβουλεύθητε νὰ εἴπητε ψευδεῖς καὶ διεφθαρμένους λόγους ἔμπροσθέν μου, ἑωσοῦ παρέλθῃ ὁ καιρός· εἴπατέ μοι λοιπὸν τὸ ἐνύπνιον καὶ θέλω γνωρίσει ὅτι δύνασθε νὰ φανερώσητε εἰς ἐμὲ καὶ τὴν ἑρμηνείαν αὐτοῦ.
10 Ἀπεκρίθησαν οἱ Χαλδαῖοι ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως καὶ εἶπον, δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ἐπὶ τῆς γῆς δυνάμενος νὰ φανερώσῃ τὸ πρᾶγμα τοῦ βασιλέως· καθὼς δὲν ὑπάρχει οὐδεὶς βασιλεύς, ἄρχων ἤ διοικητής, ὅστις νὰ ζητῇ τοιαῦτα πράγματα παρὰ μάγου ἤ ἐπαοιδοῦ ἤ Χαλδαίου·
11 καὶ τὸ πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ὁ βασιλεὺς ζητεῖ εἶναι μέγα, καὶ δὲν εἶναι ἄλλος δυνάμενος νὰ φανερώσῃ αὐτὸ ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως, ἐκτὸς τῶν θεῶν, τῶν ὁποίων ἡ κατοικία δὲν εἶναι μετὰ σαρκός.
12 Διὰ τοῦτο ἐθυμώθη ὁ βασιλεὺς καὶ ὠργίσθη σφόδρα καὶ εἶπε νὰ ἀπολέσωσι πάντας τοὺς σοφοὺς τῆς Βαβυλῶνος.
13 Καὶ ἐξῆλθεν ἡ ἀπόφασις καὶ οἱ σοφοὶ ἐθανατόνοντο· ἐζήτησαν δὲ καὶ τὸν Δανιήλ καὶ τοὺς συντρόφους αὐτοῦ, διὰ νὰ θανατώσωσιν αὐτούς.
14 Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Δανιήλ μετὰ φρονήσεως καὶ σοφίας πρὸς τὸν Ἀριὼχ τὸν ἀρχισωματοφύλακα τοῦ βασιλέως, ὅστις ἐξῆλθε διὰ νὰ θανατώσῃ τοὺς σοφοὺς τῆς Βαβυλῶνος,
15 ἀπεκρίθη καὶ εἶπε πρὸς τὸν Ἀριώχ, τὸν ἄρχοντα τοῦ βασιλέως, Διὰ τί ἡ βιαία αὕτη ἀπόφασις παρὰ τοῦ βασιλέως; Καὶ ὁ Ἀριὼχ ἐφανέρωσε τὸ πρᾶγμα πρὸς τὸν Δανιήλ.
16 Καὶ εἰσῆλθεν ὁ Δανιήλ καὶ παρεκάλεσε τὸν βασιλέα νὰ δώσῃ καιρὸν εἰς αὐτὸν καὶ ἤθελε φανερώσει τὴν ἑρμηνείαν πρὸς τὸν βασιλέα.
17 Καὶ ὑπῆγεν ὁ Δανιήλ εἰς τὸν οἶκον αὑτοῦ καὶ ἐγνωστοποίησε τὸ πρᾶγμα πρὸς τὸν Ἀνανίαν, πρὸς τὸν Μισαήλ καὶ πρὸς τὸν Ἀζαρίαν, τοὺς συντρόφους αὑτοῦ,
18 διὰ νὰ ζητήσωσιν ἔλεος παρὰ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ περὶ τοῦ μυστηρίου τούτου, ὥστε νὰ μή ἀπολεσθῇ ὁ Δανιήλ καὶ οἱ σύντροφοι αὐτοῦ μετὰ τῶν ἐπιλοίπων σοφῶν τῆς Βαβυλῶνος.
19 Καὶ τὸ μυστήριον ἀπεκαλύφθη πρὸς τὸν Δανιήλ δι᾿ὀράματος τῆς νυκτός. Τότε εὐλόγησεν ὁ Δανιήλ τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ.
20 Καὶ ἐλάλησεν ὁ Δανιήλ καὶ εἶπεν, Εἴη τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ αἰῶνος καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος· διότι αὐτοῦ εἶναι ἡ σοφία καὶ ἡ δύναμις·
21 καὶ αὐτὸς μεταβάλλει τοὺς καιροὺς καὶ τοὺς χρόνους· καθαιρεῖ βασιλεῖς καὶ καθιστᾷ βασιλεῖς· δίδει σοφίαν εἰς τοὺς σοφοὺς καὶ γνῶσιν εἰς τοὺς συνετούς.
22 Αὐτὸς ἀποκαλύπτει τὰ βαθέα καὶ τὰ κεκρυμμένα· γνωρίζει τὰ ἐν τῷ σκότει καὶ τὸ φῶς κατοικεῖ μετ᾿ αὐτοῦ.
23 Σέ, Θεὲ τῶν πατέρων μου, εὐχαριστῶ καὶ σὲ δοξολογῶ, ὅστις μοὶ ἔδωκας σοφίαν καὶ δύναμιν, καὶ ἔκαμες γνωστὸν εἰς ἐμὲ ὅ, τι ἐδεήθημεν παρὰ σοῦ. Διότι σὺ ἔκαμες γνωστήν εἰς ἡμᾶς τοῦ βασιλέως τὴν ὑπόθεσιν.
24 Ὑπῆγε λοιπὸν ὁ Δανιήλ πρὸς τὸν Ἀριώχ, τὸν ὁποῖον ὁ βασιλεὺς διέταξε νὰ ἀπολέσῃ τοὺς σοφοὺς τῆς Βαβυλῶνος· ὑπῆγε καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν οὕτω· Μή ἀπολέσῃς τοὺς σοφοὺς τῆς Βαβυλῶνος· εἴσαξόν με ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ ἐγὼ θέλω φανερώσει τὴν ἑρμηνείαν πρὸς τὸν βασιλέα.
25 Καὶ εἰσῆξεν ὁ Ἀριὼχ μετὰ σπουδῆς τὸν Δανιήλ ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν οὕτως, Εὕρηκα ἄνδρα ἐκ τῶν υἱῶν τῆς αἰχμαλωσίας τοῦ Ἰούδα, ὅστις θέλει φανερώσει τὴν ἑρμηνείαν εἰς τὸν βασιλέα.
26 Ἀπεκρίθη ὁ βασιλεὺς καὶ εἶπε πρὸς τὸν Δανιήλ, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα ἦτο Βαλτασάσαρ, Εἶσαι ἱκανὸς νὰ φανερώσῃς πρὸς ἐμὲ τὸ ἐνύπνιον τὸ ὁποῖον εἶδον καὶ τὴν ἑρμηνείαν αὐτοῦ;
27 Ἀπεκρίθη ὁ Δανιήλ ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ εἶπε, Τὸ μυστήριον, περὶ τοῦ ὁποίου ὁ βασιλεὺς ἐπερωτᾷ, δὲν δύνανται σοφοί, ἐπαοιδοί, μάγοι, μάντεις, νὰ φανερώσωσι πρὸς τὸν βασιλέα·
28 ἀλλ᾿ εἶναι Θεὸς ἐν τῷ οὐρανῷ, ὅστις ἀποκαλύπτει μυστήρια καὶ κάμνει γνωστὸν εἰς τὸν βασιλέα Ναβουχοδονόσορ, τί μέλλει γενέσθαι ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις. Τὸ ἐνύπνιόν σου καὶ αἱ ὀράσεις τῆς κεφαλῆς σου ἐπὶ τῆς κλίνης σου εἶναι αὗται·
29 βασιλεῦ, οἱ διαλογισμοὶ σου ἀνέβησαν εἰς τὸν νοῦν σου ἐπὶ τῆς κλίνης σου, περὶ τοῦ τί μέλλει γενέσθαι μετὰ ταῦτα· καὶ ὁ ἀποκαλύπτων μυστήρια ἔκαμε γνωστὸν εἰς σὲ τί μέλλει γενέσθαι.
30 Πλήν ὅσον τὸ κατ᾿ ἐμέ, τὸ μυστήριον τοῦτο δὲν ἀπεκαλύφθη πρὸς ἐμὲ διὰ σοφίας, τὴν ὁποίαν ἔχω ἐγὼ μᾶλλον παρὰ πάντας τοὺς ζῶντας, ἀλλὰ διὰ νὰ φανερωθῇ ἡ ἑρμηνεία πρὸς τὸν βασιλέα καὶ διὰ νὰ γνωρίσῃς τοὺς διαλογισμοὺς τῆς καρδίας σου.
31 Σύ, βασιλεῦ, ἐθεώρεις καὶ ἰδού, εἰκὼν μεγάλη· ἐξαίσιος ἦτο ἐκείνη ἡ εἰκὼν καὶ ὑπέροχος ἡ λάμψις αὐτῆς, ἱσταμένης ἐνώπιόν σου, καὶ ἡ μορφή αὐτῆς φοβερά.
32 Ἡ κεφαλή τῆς εἰκόνος ἐκείνης ἦτο ἐκ χρυσοῦ καθαροῦ, τὸ στῆθος αὐτῆς καὶ οἱ βραχίονες αὐτῆς ἐξ ἀργύρου, ἡ κοιλία αὐτῆς καὶ οἱ μηροὶ αὐτῆς ἐκ χαλκοῦ,
33 αἱ κνῆμαι αὐτῆς ἐκ σιδήρου, οἱ πόδες αὐτῆς μέρος μὲν ἐκ σιδήρου, μέρος δὲ ἐκ πηλοῦ.
34 Ἐθεώρεις ἑωσοῦ ἀπεκόπη λίθος ἄνευ χειρῶν, καὶ ἐκτύπησε τὴν εἰκόνα ἐπὶ τοὺς πόδας αὐτῆς τοὺς ἐκ σιδήρου καὶ πηλοῦ καὶ κατεσύντριψεν αὐτούς.
35 Τότε ὁ σίδηρος, ὁ πηλός, ὁ χαλκός, ὁ ἄργυρος καὶ ὁ χρυσὸς κατεσυντρίφθησαν ὁμοῦ καὶ ἔγειναν ὡς λεπτὸν ἄχυρον ἁλωνίου θερινοῦ· καὶ ὁ ἄνεμος ἐσήκωσεν αὐτὰ καὶ οὐδεὶς τόπος εὑρέθη αὐτῶν· ὁ δὲ λίθος ὁ κτυπήσας τὴν εἰκόνα ἔγεινεν ὄρος μέγα καὶ ἐγέμισεν ὅλην τὴν γῆν.
36 Τοῦτο εἶναι τὸ ἐνύπνιον· καὶ τὴν ἑρμηνείαν αὐτοῦ θέλομεν εἰπεῖ ἐνώπιον τοῦ βασιλέως.
37 Σύ, βασιλεῦ, εἶσαι βασιλεὺς βασιλέων· διότι ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ ἔδωκεν εἰς σὲ βασιλείαν, δύναμιν καὶ ἰσχὺν καὶ δόξαν.
38 Καὶ πάντα τόπον, ὅπου κατοικοῦσιν οἱ υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων, τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ἔδωκεν εἰς τὴν χεῖρά σου καὶ σὲ κατέστησε κύριον ἐπὶ πάντων τούτων· σὺ εἶσαι ἡ κεφαλή ἐκείνη ἡ χρυσή.
39 Καὶ μετὰ σὲ θέλει ἀναστηθῆ ἄλλη βασιλεία κατωτέρα σου καὶ τρίτη ἄλλη βασιλεία ἐκ χαλκοῦ, ἥτις θέλει κυριεύσει ἐπὶ πάσης τῆς γῆς.
40 Καὶ τετάρτη βασιλεία θέλει σταθῆ ἰσχυρὰ ὡς ὁ σίδηρος· καθὼς ὁ σίδηρος κατακόπτει καὶ καταλεπτύνει τὰ πάντα· μάλιστα καθὼς ὁ σίδηρος ὁ συντρίβων τὰ πάντα, οὕτω θέλει κατακόπτει καὶ κατασυντρίβει.
41 Περὶ δὲ τοῦ ὅτι εἶδες τοὺς πόδας καὶ τοὺς δακτύλους, μέρος μὲν ἐκ πηλοῦ κεραμέως, μέρος δὲ ἐκ σιδήρου, θέλει εἶσθαι βασιλεία διῃρημένη· πλήν θέλει μένει τι ἐν αὐτῇ ἐκ τῆς δυνάμεως τοῦ σιδήρου, καθὼς εἶδες τὸν σίδηρον ἀναμεμιγμένον μετὰ ἀργιλλώδους πηλοῦ.
42 Καὶ καθὼς οἱ δάκτυλοι τῶν ποδῶν ἦσαν μέρος ἐκ σιδήρου καὶ μέρος ἐκ πηλοῦ, οὕτως ἡ βασιλεία θέλει εἶσθαι κατὰ μέρος ἰσχυρὰ καὶ κατὰ μέρος εὔθραυστος.
43 Καὶ καθὼς εἶδες τὸν σίδηρον ἀναμεμιγμένον μετὰ τοῦ ἀργιλλώδους πηλοῦ, οὕτω θέλουσιν ἀναμιχθῆ διὰ σπέρματος ἀνθρώπων· πλήν δὲν θέλουσιν εἶσθαι κεκολλημένοι ὁ εἷς μετὰ τοῦ ἄλλου, καθὼς ὁ σίδηρος δὲν μιγνύεται μετὰ τοῦ πηλοῦ.
44 Καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν βασιλέων ἐκείνων, θέλει ἀναστήσει ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ βασιλείαν, ἥτις εἰς τὸν αἰῶνα δὲν θέλει φθαρῆ· καὶ ἡ βασιλεία αὕτη δὲν θέλει περάσει εἰς ἄλλον λαόν· θέλει κατασυντρίψει καὶ συντελέσει πάσας ταύτας τὰς βασιλείας, αὐτή δὲ θέλει διαμένει εἰς τοὺς αἰῶνας,
45 καθὼς εἶδες ὅτι ἀπεκόπη λίθος ἐκ τοῦ ὄρους ἄνευ χειρῶν καὶ κατεσύντριψε τὸν σίδηρον, τὸν χαλκόν, τὸν πηλόν, τὸν ἄργυρον καὶ τὸν χρυσόν· ὁ Θεὸς ὁ μέγας ἔκαμε γνωστὸν εἰς τὸν βασιλέα ὅ, τι θέλει γείνει μετὰ ταῦτα· καὶ ἀληθινὸν εἶναι τὸ ἐνύπνιον καὶ πιστή ἡ ἑρμηνεία αὐτοῦ.
46 Τότε ὁ βασιλεὺς Ναβουχοδονόσορ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον καὶ προσεκύνησε τὸν Δανιήλ καὶ προσέταξε νὰ προσφέρωσιν εἰς αὐτὸν προσφορὰν καὶ θυμιάματα.
47 Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν Δανιήλ, εἶπεν, Ἐπ᾿ ἀληθείας, ὁ Θεὸς σας, αὐτὸς εἶναι Θεὸς θεῶν καὶ Κύριος τῶν βασιλέων καὶ ὅστις ἀποκαλύπτει μυστήρια· διότι ἠδυνήθης νὰ ἀποκαλύψῃς τὸ μυστήριον τοῦτο.
48 Τότε ὁ βασιλεὺς ἐμεγάλυνε τὸν Δανιήλ καὶ δῶρα μεγάλα καὶ πολλὰ ἔδωκεν εἰς αὐτὸν καὶ κατέστησεν αὐτὸν κύριον ἐπὶ πάσης τῆς ἐπαρχίας τῆς Βαβυλῶνος καὶ ἀρχιδιοικητήν ἐπὶ πάντας τοὺς σοφοὺς τῆς Βαβυλῶνος.
49 Καὶ ἐζήτησεν ὁ Δανιήλ παρὰ τοῦ βασιλέως καὶ κατέστησε τὸν Σεδράχ, τὸν Μισὰχ καὶ τὸν Ἀβδὲ-νεγὼ ἐπὶ τὰς ὑποθέσεις τῆς ἐπαρχίας τῆς Βαβυλῶνος· ὁ δὲ Δανιήλ εὑρίσκετο ἐν τῇ αὐλῇ τοῦ βασιλέως.