Acts 22
1 Ἄνδρες ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ἀκούσατέ με ἀπολογούμενον τώρα πρὸς ἐσᾶς.
2 Ἀκούσαντες δὲ ὅτι ἐλάλει πρὸς αὐτοὺς εἰς τὴν Ἑβραϊκήν διάλεκτον, ἔδειξαν περισσοτέραν ἡσυχίαν. Καὶ εἶπεν·
3 Ἐγὼ μὲν εἶμαι ἄνθρωπος Ἰουδαῖος, γεγεννημένος ἐν Ταρσῷ τῆς Κιλικίας, ἀνατεθραμμένος δὲ ἐν τῇ πόλει ταύτῃ παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Γαμαλιήλ, πεπαιδευμένος κατὰ τὴν ἀκρίβειαν τοῦ πατροπαραδότου νόμου, ζηλωτής ὤν τοῦ Θεοῦ, καθὼς πάντες σεῖς εἶσθε σήμερον·
4 ὅστις κατέτρεξα μέχρι θανάτου ταύτην τὴν ὁδόν, δεσμεύων καὶ παραδίδων εἰς φυλακὰς ἄνδρας τε καὶ γυναῖκας,
5 καθὼς καὶ ὁ ἀρχιερεὺς μαρτυρεῖ εἰς ἐμὲ καὶ ὅλον τὸ πρεσβυτέριον· παρὰ τῶν ὁποίων καὶ ἐπιστολὰς λαβὼν πρὸς τοὺς ἀδελφούς, ἐπορευόμην εἰς Δαμασκὸν διὰ νὰ φέρω δεδεμένους εἰς Ἱερουσαλήμ καὶ τοὺς ἐκεῖ ὄντας, διὰ νὰ τιμωρηθῶσιν.
6 Ἐνῷ δὲ ὁδοιπορῶν ἐπλησίαζον εἰς τὴν Δαμασκόν, περὶ τὴν μεσημβρίαν ἐξαίφνης ἔστραψε περὶ ἐμὲ φῶς πολὺ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ,
7 καὶ ἔπεσον εἰς τὸ ἔδαφος καὶ ἤκουσα φωνήν λέγουσαν πρὸς ἐμέ· Σαούλ, Σαούλ, τί μὲ διώκεις;
8 Ἐγὼ δὲ ἀπεκρίθην· Τίς εἶσαι, Κύριε; Καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ· Ἐγὼ εἶμαι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος, τὸν ὁποῖον σὺ διώκεις.
9 Οἱ ὄντες δὲ μετ᾿ ἐμοῦ τὸ μὲν φῶς εἶδον καὶ κατεφοβήθησαν, τὴν φωνήν ὅμως τοῦ λαλοῦντος πρὸς ἐμὲ δὲν ἤκουσαν.
10 Καὶ εἶπον· Τί νὰ κάμω, Κύριε; Καὶ ὁ Κύριος εἶπε πρὸς ἐμέ· Σηκωθεὶς ὕπαγε εἰς Δαμασκόν, καὶ ἐκεῖ θέλει σοὶ λαληθῇ περὶ πάντων ὅσα εἶναι διωρισμένα νὰ κάμῃς.
11 Καὶ ἐπειδή ἐκ τῆς λαμπρότητος τοῦ φωτὸς ἐκείνου δὲν ἔβλεπον, χειραγωγούμενος ὑπὸ τῶν ὄντων μετ᾿ ἐμοῦ ἦλθον εἰς Δαμασκόν.
12 Ἀνανίας δὲ τις, ἄνθρωπος εὐσεβής κατὰ τὸν νόμον, μαρτυρούμενος ὑπὸ πάντων τῶν ἐκεῖ κατοικούντων Ἰουδαίων,
13 ἦλθε πρὸς ἐμὲ καὶ σταθεὶς ἐπάνω μου μοί, εἶπε· Σαοὺλ ἀδελφέ, ἀνάβλεψον. Καὶ ἐγὼ τῇ αὐτῇ ὥρᾳ ἀνέβλεψα εἰς αὐτόν.
14 Ὁ δὲ εἶπεν· Ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν σὲ διώρισε νὰ γνωρίσῃς τὸ θέλημα αὐτοῦ καὶ νὰ ἴδῃς τὸν δίκαιον καὶ νὰ ἀκούσῃς φωνήν ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ,
15 διότι θέλεις εἶσθαι μάρτυς περὶ αὐτοῦ πρὸς πάντας τοὺς ἀνθρώπους τῶν ὅσα εἶδες καὶ ἤκουσας.
16 Καὶ τώρα τί βραδύνεις; σηκωθεὶς βαπτίσθητι καὶ ἀπολούσθητι ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν σου, ἐπικαλεσθεὶς τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου.
17 Ἀφοῦ δὲ ὑπέστρεψα εἰς Ἱερουσαλήμ, ἐνῷ προσηυχόμην ἐν τῷ ἱερῷ, ἦλθον εἰς ἔκστασιν
18 καὶ εἶδον αὐτὸν λέγοντα πρὸς ἐμέ· Σπεῦσον καὶ ἔξελθε ταχέως ἐξ Ἱερουσαλήμ, διότι δὲν θέλουσι παραδεχθῆ τὴν περὶ ἐμοῦ μαρτυρίαν σου.
19 Καὶ ἐγὼ εἶπον· Κύριε, αὐτοὶ ἐξεύρουσιν ὅτι ἐγὼ ἐφυλάκιζον καὶ ἔδερον ἐν ταῖς συναγωγαῖς τοὺς πιστεύοντας εἰς σέ·
20 καὶ ὅτε ἐχύνετο τὸ αἷμα Στεφάνου τοῦ μάρτυρός σου, καὶ ἐγὼ ἤμην παρὼν καὶ συνεφώνουν εἰς τὸν φόνον αὐτοῦ καὶ ἐφύλαττον τὰ ἱμάτια τῶν φονευόντων αὐτόν.
21 Καὶ εἶπε πρὸς ἐμέ· Ὕπαγε, διότι ἐγὼ θέλω σὲ ἐξαποστείλει εἰς ἔθνη μακράν.
22 Καὶ μέχρι τούτου τοῦ λόγου ἤκουον αὐτόν· τότε δὲ ὕψωσαν τὴν φωνήν αὑτῶν, λέγοντες· Σήκωσον ἀπὸ τῆς γῆς τὸν τοιοῦτον· διότι δὲν πρέπει νὰ ζῇ.
23 Καὶ ἐπειδή αὐτοὶ ἐκραύγαζον καὶ ἐτίναζον τὰ ἱμάτια καὶ ἔρριπτον κονιορτὸν εἰς τὸν ἀέρα,
24 ὁ χιλίαρχος προσέταξε νὰ φερθῇ εἰς τὸ φρούριον, παραγγείλας νὰ ἐξετασθῇ διὰ μαστίγων, διὰ νὰ γνωρίσῃ διὰ ποίαν αἰτίαν ἐφώναζον οὕτω κατ᾿ αὐτοῦ.
25 Καὶ καθὼς ἐξήπλωσεν αὐτὸν δεδεμένον μὲ τὰ λωρία, ὁ Παῦλος εἶπε πρὸς τὸν παρεστῶτα ἑκατόνταρχον· Εἶναι τάχα νόμιμον εἰς ἐσᾶς ἄνθρωπον Ῥωμαῖον καὶ ἀκατάκριτον νὰ μαστιγόνητε;
26 Ἀκούσας δὲ ὁ ἑκατόνταρχος, ὑπῆγε καὶ ἀπήγγειλε πρὸς τὸν χιλίαρχον, λέγων· Βλέπε τί μέλλεις νὰ κάμῃς· διότι ὁ ἄνθρωπος οὗτος εἶναι Ῥωμαῖος.
27 Προσελθὼν δὲ ὁ χιλίαρχος, εἶπε πρὸς αὐτόν· Λέγε μοι, σὺ Ῥωμαῖος εἶσαι; Ὁ δὲ εἶπε· Ναί.
28 Καὶ ἀπεκρίθη ὁ χιλίαρχος· Ἐγὼ διὰ πολλῶν χρημάτων ἀπέκτησα ταύτην τὴν πολιτογράφησιν. Ὁ δὲ Παῦλος εἶπεν· Ἀλλ᾿ ἐγὼ καὶ ἐγεννήθην Ῥωμαῖος.
29 Εὐθὺς λοιπὸν ἀπεσύρθησαν ἀπ᾿ αὐτοῦ οἱ μέλλοντες νὰ βασανίσωσιν αὐτόν. Καὶ ὁ χιλίαρχος ἔτι ἐφοβήθη γνωρίσας ὅτι εἶναι Ῥωμαῖος, καὶ διότι εἶχε δέσει αὐτόν.
30 Τῇ δὲ ἐπαύριον θέλων νὰ μάθῃ τὸ βέβαιον, περὶ τίνος κατηγορεῖται παρὰ τῶν Ἰουδαίων, ἔλυσεν αὐτὸν ἀπὸ τῶν δεσμῶν, καὶ προσέταξε νὰ ἔλθωσιν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ ὅλον τὸ συνέδριον αὐτῶν καὶ καταβιβάσας τὸν Παῦλον, ἔστησεν ἔμπροσθεν αὐτῶν.