1 Kings 17
1 Καὶ εἶπεν Ἠλίας ὁ Θεσβίτης, ὁ ἐκ τῶν κατοίκων τῆς Γαλαάδ, πρὸς τὸν Ἀχαάβ, Ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ, ἔμπροσθεν τοῦ ὁποίου παρίσταμαι, δὲν θέλει εἶσθαι τὰ ἔτη ταῦτα δρόσος καὶ βροχή, εἰμή διὰ τοῦ λόγου τοῦ στόματός μου.
2 Καὶ ἦλθεν ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πρὸς αὐτόν, λέγων,
3 Ἀναχώρησον ἐντεῦθεν καὶ στρέψον πρὸς ἀνατολὰς καὶ κρύφθητι πλησίον τοῦ χειμάρρου Χερίθ, τοῦ ἀπέναντι τοῦ Ἰορδάνου·
4 καὶ θέλεις πίνει ἐκ τοῦ χειμάρρου· προσέταξα δὲ τοὺς κόρακας νὰ σὲ τρέφωσιν ἐκεῖ.
5 Καὶ ὑπῆγε καὶ ἔκαμε κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου· διότι ὑπῆγε καὶ ἐκάθησε πλησίον τοῦ χειμάρρου Χερίθ, τοῦ ἀπέναντι τοῦ Ἰορδάνου.
6 Καὶ οἱ κόρακες ἔφερον πρὸς αὐτὸν ἄρτον καὶ κρέας τὸ πρωΐ, καὶ ἄρτον καὶ κρέας τὸ ἑσπέρας· καὶ ἔπινεν ἐκ τοῦ χειμάρρου.
7 Μετὰ δὲ τινας ἡμέρας ἐξηράνθη ὁ χείμαρρος, ἐπειδή δὲν ἔγεινε βροχή ἐπὶ τῆς γῆς.
8 Καὶ ἦλθεν ὁ λόγος τοῦ Κυρίου πρὸς αὐτόν, λέγων,
9 Σηκωθεὶς ὕπαγε εἰς Σαρεπτὰ τῆς Σιδῶνος καὶ κάθισον ἐκεῖ· ἰδού, προσέταξα ἐκεῖ γυναῖκα χήραν νὰ σὲ τρέφῃ.
10 Καὶ σηκωθεὶς ὑπῆγεν εἰς Σαρεπτά. Καὶ ὡς ἦλθεν εἰς τὴν πύλην τῆς πόλεως, ἰδού, ἐκεῖ γυνή χήρα συνάγουσα ξυλάρια· καὶ ἐφώνησε πρὸς αὐτήν καὶ εἶπε, Φέρε μοι, παρακαλῶ, ὀλίγον ὕδωρ ἐν ἀγγείῳ, διὰ νὰ πίω.
11 Καὶ ἐνῷ ὑπῆγε νὰ φέρῃ αὐτό, ἐφώνησε πρὸς αὐτήν καὶ εἶπε, Φέρε μοι παρακαλῶ, κομμάτιον ἄρτου ἐν τῇ χειρὶ σου.
12 Ἡ δὲ εἶπε, Ζῇ Κύριος ὁ Θεὸς σου, δὲν ἔχω ψωμίον, ἀλλὰ μόνον μίαν χεριὰν ἀλεύρου εἰς τὸ πιθάριον καὶ ὀλίγον ἔλαιον εἰς τὸ ῥωγίον· καὶ ἰδού, συνάγω δύο ξυλάρια, διὰ νὰ ὑπάγω καὶ νὰ κάμω αὐτὸ δι᾿ ἐμαυτήν καὶ διὰ τὸν υἱὸν μου, καὶ νὰ φάγωμεν αὐτὸ καὶ νὰ ἀποθάνωμεν.
13 Ὁ δὲ Ἠλίας εἶπε πρὸς αὐτήν, Μή φοβοῦ· ὕπαγε, κάμε ὡς εἶπας· πλήν ἐξ αὐτοῦ κάμε εἰς ἐμὲ πρῶτον μίαν μικρὰν πήτταν καὶ φέρε εἰς ἐμέ, καὶ ἔπειτα κάμε διὰ σεαυτήν καὶ διὰ τὸν υἱὸν σου·
14 διότι οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ· τὸ πιθάριον τοῦ ἀλεύρου δὲν θέλει κενωθῆ, οὐδὲ τὸ ῥωγίον τοῦ ἐλαίου θέλει ἐλαττωθῆ, ἕως τῆς ἡμέρας καθ᾿ ἥν ὁ Κύριος θέλει δώσει βροχήν ἐπὶ προσώπου τῆς γῆς.
15 Ἡ δὲ ὑπῆγε καὶ ἔκαμε κατὰ τὸν λόγον τοῦ Ἠλία· καὶ ἔτρωγεν αὐτή καὶ αὐτὸς καὶ ὁ οἶκος αὐτῆς ἡμέρας πολλάς·
16 τὸ πιθάριον τοῦ ἀλεύρου δὲν ἐκενώθη, οὐδὲ τὸ ῥωγίον τοῦ ἐλαίου ἠλαττώθη, κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, τὸν ὁποῖον ἐλάλησε διὰ τοῦ Ἠλία.
17 Μετὰ δὲ τὰ πράγματα ταῦτα, ἠρρώστησεν ὁ υἱὸς τῆς γυναικός, τῆς κυρίας τοῦ οἴκου· καὶ ἡ ἀρρωστία αὐτοῦ ἦτο δυνατή σφόδρα, ἑωσοῦ δὲν ἔμεινε πνοή ἐν αὐτῷ.
18 Καὶ εἶπε πρὸς τὸν Ἠλίαν, Τί ἔχεις μετ᾿ ἐμοῦ, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ; ἦλθες πρὸς ἐμὲ διὰ νὰ φέρῃς εἰς ἐνθύμησιν τὰς ἀνομίας μου καὶ νὰ θανατώσῃς τὸν υἱὸν μου;
19 Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτήν, Δὸς μοι τὸν υἱὸν σου. Καὶ ἔλαβεν αὐτὸν ἐκ τοῦ κόλπου αὐτῆς καὶ ἀνεβίβασεν αὐτὸν εἰς τὸ ὑπερῷον, ὅπου αὐτὸς ἐκάθητο, καὶ ἐπλαγίασεν αὐτὸν ἐπὶ τὴν κλίνην αὑτοῦ.
20 Καὶ ἀνεβόησε πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπε, Κύριε Θεὲ μου· ἐπέφερες κακὸν καὶ εἰς τὴν χήραν, παρὰ τῇ ὁποίᾳ ἐγὼ παροικῶ, ὥστε νὰ θανατώσῃς τὸν υἱὸν αὐτῆς;
21 Καὶ ἐξηπλώθη τρὶς ἐπὶ τὸ παιδάριον καὶ ἀνεβόησε πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπε, Κύριε Θεὲ μου, ἄς ἐπανέλθῃ, δέομαι, ἡ ψυχή τοῦ παιδαρίου τούτου ἐντὸς αὐτοῦ.
22 Καὶ εἰσήκουσεν ὁ Κύριος τῆς φωνῆς τοῦ Ἠλία· καὶ ἐπανῆλθεν ἡ ψυχή τοῦ παιδαρίου ἐντὸς αὐτοῦ καὶ ἀνέζησε.
23 Καὶ ἔλαβεν ὁ Ἠλίας τὸ παιδάριον, καὶ κατεβίβασεν αὐτὸ ἀπὸ τοῦ ὑπερῴου εἰς τὸν οἶκον καὶ ἔδωκεν αὐτὸ εἰς τὴν μητέρα αὐτοῦ. Καὶ εἶπεν ὁ Ἠλίας, Βλέπε, ζῇ ὁ υἱὸς σου.
24 Καὶ εἶπεν ἡ γυνή πρὸς τὸν Ἠλίαν, Τώρα γνωρίζω ἐκ τούτου ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἐν τῷ στόματί σου εἶναι ἀλήθεια.