Job 7
1 Хіба жыццё чалавека на зямлі — гэта не вайна, хіба дні яго — не як дні найміта?
2 Як нявольнік прагне ценю і як найміт чакае платы сваёй,
3 так і я меў месяцы мучэнняў і лічыў цяжкія ночы свае.
4 Калі я засну, то буду гаварыць: “Калі ж я ўстану?” І зноў буду чакаць вечара і напоўнюся пакутамі аж да змяркання.
5 Цела маё пакрыта гніллём і брудам пылу, скура мая лопаецца і цячэ [гноем].
6 Дні мае прайшлі хутчэй, чым чаўнок ткацкі, і скончыліся, як кароткая нітка.
7 Памятай, што жыццё маё — подых ветру і маё вока не вернецца, каб пабачыць дабро.
8 І не ўгледзіць мяне позірк чалавека; вочы Твае — на мяне, а мяне ўжо не будзе.
9 Як воблака марнее і знікае, так і той, хто сыдзе ў цемру, не падымецца.
10 Ён не вернецца болей у дом свой, і месца яго болей яго не пазнае.
11 Таму і я не буду шкадаваць вуснаў маіх, буду прамаўляць у трывозе духу майго, буду гаварыць з горыччу душы маёй.
12 Ці ж мора я або пачвара марская, што паставіў Ты пры мне варту?
13 Калі скажу я: “Пацешыць мяне ложак мой, і забярэ пасцель мая”, —
14 Ты пачынаеш палохаць мяне снамі і трывожыш жахлівымі прывідамі.
15 З гэтай прычыны душа мая выбірае самагубства, а косці мае — смерць.
16 Я ў роспачы; жыць болей я ўжо не буду. Злітуйся нада мной, бо дні мае — нішто.
17 Што ёсць чалавек, што Ты ўзвялічваеш яго? Або што Ты схіляеш сэрца Сваё да яго?
18 Ты наведваеш яго на світанні і штохвілінна выпрабоўваеш яго.
19 Дакуль жа не адвернеш Ты вачэй ад мяне? Няўжо не дазволіш мне [нават] праглынуць сліну маю?
20 Зграшыў я, дык што маю зрабіць для Цябе, о Вартаўнік над людзьмі? Чаму ўчыніў Ты мяне непрыязным Табе і сам сабе я зрабіўся нязносны?
21 Чаму ж Ты не адпускаеш граху майго і чаму не здымаеш правіннасці маёй? Вось, цяпер я засну ў парахне; і калі назаўтра будзеш шукаць мяне, то не будзе мяне!»