Luke 15
1 Toe het al die tollenaars en sondaars na Hom gekom om na Hom te luister.
2 En die Fariseërs en skrifgeleerdes het gemurmureer en gesê: Hierdie man neem sondaars aan en eet saam met hulle.
3 En Hy het hierdie gelykenis aan hulle vertel en gesê:
4 Watter man van julle wat honderd skape het, as hy een van hulle verloor, laat nie die nege en negentig in die woestyn agter en gaan agter wat verlore is totdat hy dit kry nie?
5 En as hy dit kry, lê hy dit met blydskap op sy skouers.
6 En as hy by die huis kom, roep hy sy vriende en bure bymekaar en sê vir hulle: Wees saam met my bly; want ek het my skape gevind wat verlore was.
7 Ek sê vir julle dat daar net so blydskap in die hemel sal wees oor een sondaar wat hom bekeer, meer as oor nege en negentig regverdiges wat geen bekering nodig het nie.
8 Of watter vrou wat tien silwerstukke het, as sy een stuk verloor, steek nie 'n kers op en vee die huis uit en soek ywerig totdat sy dit kry nie?
9 En as sy dit kry, roep sy haar vriende en haar bure bymekaar en sê: Wees saam met my bly; want ek het die stuk gevind wat ek verloor het.
10 Net so sê Ek vir julle, daar is blydskap in die teenwoordigheid van die engele van God oor een sondaar wat hom bekeer.
11 En hy sê: 'n Sekere man het twee seuns gehad.
12 En die jongste van hulle sê vir sy vader: Vader, gee my die deel van die goed wat my toekom. En hy het sy lewensonderhoud aan hulle verdeel.
13 En nie baie dae daarna het die jongste seun almal bymekaargekom en na 'n ver land gereis en daar sy besittings vermors met 'n oproerige lewe.
14 En toe hy alles uitgedien het, het daar 'n geweldige hongersnood in daardie land ontstaan; en hy het begin gebrek ly.
15 En hy het gegaan en hom by 'n burger van daardie land aangesluit; en hy het hom na sy veld gestuur om varke te wei.
16 En hy sou graag sy buik gevul het met die doppe wat die varke geëet het, en niemand het dit aan hom gegee nie.
17 En toe hy by homself kom, sê hy: Hoeveel dagloners van my vader het brood genoeg en oor, en ek vergaan van honger!
18 Ek sal opstaan en na my vader gaan en vir hom sê: Vader, ek het gesondig teen die hemel en voor U,
19 En ek is nie meer werd om u seun genoem te word nie; maak my as een van u dagloners.
20 En hy het opgestaan en na sy vader gekom. Maar toe hy nog ver was, het sy vader hom gesien en innig jammer gekry en gehardloop en hom om die nek geval en hom gesoen.
21 En die seun sê vir hom: Vader, ek het gesondig teen die hemel en voor u oë, en ek is nie meer werd om u seun genoem te word nie.
22 Maar die vader sê vir sy dienaars: Bring die beste kleed uit en trek hom dit aan; en sit 'n ring aan sy hand en skoene aan sy voete.
23 En bring die vetgemaakte kalf hierheen en slag dit; en laat ons eet en vrolik wees:
24 Want hierdie seun van my was dood en het weer lewendig geword; hy was verlore, en word gevind. En hulle het vrolik begin word.
25 En sy oudste seun was in die veld, en toe hy kom en naby die huis kom, hoor hy musiek en dans.
26 En hy het een van die dienaars geroep en gevra wat hierdie dinge beteken.
27 En hy sê vir hom: Jou broer het gekom; en jou vader het die vetgemaakte kalf geslag, omdat hy hom veilig ontvang het.
28 En hy was kwaad en wou nie ingaan nie; daarom het sy vader uitgegaan en hom gesmeek.
29 En hy antwoord en sê vir sy vader: Kyk, hierdie baie jare dien ek jou, en ek het nooit u gebod oortree nie; en tog het jy my nooit 'n bokkie gegee om vrolik te wees met my vriende nie.
30 Maar sodra hierdie seun van u gekom het, wat u lewensmiddele saam met hoere opgeëet het, het u vir hom die vetgemaakte kalf geslag.
31 En Hy sê vir hom: Seun, jy is altyd by my, en alles wat ek het, is joune.
32 Dit was gepas dat ons vrolik en bly sou wees, want hierdie jou broer was dood en het weer lewendig geword; en was verlore, en is gevind.